110 կՎ ենթասկզբոցի էլեկտրական հողի կողմից միացման կառուցվածքների գեներացիա
Առաջին հերթից 110 kV սուբստացիաները սովորաբար օգտագործում էին «ներքին բัส կապ» կոնֆիգուրացիան էլեկտրաէներգիայի աղբյուրների կողմից, որտեղ էլեկտրաէներգիայի աղբյուրը հաճախ օգտագործում էր «ներքին կապույտ կապ» մեթոդը։ Սա հաճախ դիտվում էր որոշ 220 kV սուբստացիաներում, որոնք 110 kV բասերը միացնում էին տարբեր ձեռնարկներից ՝ «նույն ուղղության երկկողմանի էլեկտրաէներգիայի աղբյուր» կոնֆիգուրացիայով։ Այս կազմակերպումը ներառում էր երկու ձեռնարկ, որոնց 10 kV կողմը օգտագործում էր միա բասային կապը բաժանման կապով։
Նախագծի առավելությունները ներառում էին պարզ կապումներ, հարմար գործողություն, պարզ ավտոմատ փոխանցում և անհրաժեշտությունը երկու ձեռնարկների համար միայն երեք սույններ։ Ավելին, էլեկտրաէներգիայի կողմի բասը չէր պահանջում առանձին պաշտպանություն՝ քանի որ այն ներառվում էր ձեռնարկի դիֆերենցիալ պաշտպանության գործակալության մեջ, և ընդհանուր ներդրումները էին ցածր։ Սակայն սահմանափակումներ էին նաև. յուրաքանչյուր բաս կարող էր ընդունել միայն մեկ ձեռնարկ, որը սահմանափակում էր 10 kV բարդության աճը։ Ավելին, երբ մի ձեռնարկ գործող էր, սուբստացիայի կեսը պետք էր անջատել էլեկտրաէներգիայից, որը ստեղծում էր ամբողջ սուբստացիայի անջատման ռիսկ, եթե մյուս կեսում ստացվեր սարքավորումների հանդիպակացում։
Սուբստացիայի բարդության և առաքման հավասարակշռության բարելավելու համար 110 kV սուբստացիաների միջնական լուծումը օգտագործում էր «ընդլայնված ներքին բաս կապ» մեթոդը, որտեղ էլեկտրաէներգիայի կողմի կողմից հիմնականում օգտագործվում էր «ընդլայնված կապույտ կապը»: Այս կազմակերպումը ներառում էր երեք ձեռնարկներ։ Էլեկտրաէներգիան առաջացնում էր երկու «կողմնային բասերից» նույն ուղղության երկկողմանի էլեկտրաէներգիայի աղբյուրներից մեկ 220 kV սուբստացիայից, և մեկ «միջին բաս» այլ ուղղության միակողմանի էլեկտրաէներգիայի աղբյուրից մեկ այլ 220 kV սուբստացիայից։
10 kV կողմը շարունակում էր օգտագործել միա բաժանման բասային կապը, իդեալական դեպքում միջին ձեռնարկի 10 kV դուրս եկող կողմը բաժանում էր A և B բաժինների։ Այս մոտեցումը ավելացնում էր 10 kV դուրս եկող կողմերի քանակը և թույլ էր տալիս բարդության վերաբաշխումը միջին ձեռնարկից մյուս երկու ձեռնարկներին դեպքում դուրս եկող կողմի հանդիպակացում։ Սակայն այն ավելացնում էր գործողության և ավտոմատ փոխանցման բարդությունը, ինչպես նաև ներդրումները։
Քաղաքային ընդլայնման, գետնահար տարածքի ավելացման և էլեկտրաէներգիայի պահանջի աճի հետ առաջացավ սուբստացիայի բարդության և հավասարակշռության ավելացնելու անհրաժեշտությունը։ Հիմնական 110 kV սուբստացիաների ներկայիս նախագիծը օգտագործում է միա բաժանման բասային կապը էլեկտրաէներգիայի կողմի կողմից, միացնում է չորս ձեռնարկները՝ յուրաքանչյուրը առաջացնում է առանձին բասեր, որտեղ երկու միջին ձեռնարկները կրոս-կապված են վերագնաց էլեկտրաէներգիայի աղբյուրին։ 10 kV կողմում օգտագործվում է A/B բաժանված կառուցվածքը, որը ձեռնարկների չորս կողմի կողմից առաջացնում է ութ բաժանման «օղակային կապ»։
Այս նախագիծը ավելացնում է 10 kV դուրս եկող կողմերի քանակը և բարելավում է առաքման հավասարակշռությունը։ Երկու միջին ձեռնարկների կրոս-կապը վերագնաց աղբյուրին ապահովում է ութ բաժանման 10 kV բասի անընդհատ էլեկտրաէներգիայի առաքումը նույնիսկ եթե մի 110 kV բաս անջատվի։ Սակայն սահմանափակումներ էլ կան. 110 kV բասի համար անհրաժեշտ է առանձին պաշտպանություն, բարձր սկզբնական ներդրումներ և գործողության բարդության ավելացում։
