Historia technica circuitorum interrumptorum aere interiecta in alta tensio

Circuitores aeris expulsus: Brevis Historia
Introducio

Circuitores aeris expulsus utuntur superiori dielectrica vi et thermica proprietate aeris compressi comparati ad aerem atmospherae. Haec technologia permittit designare circuitores altae tensionis, qui utuntur axiali impetu aeris compressi directo ad arcum ut eum efficaciter extinguant. Per ultra quinquaginta annos, haec methodus fuit praeferta technologia pro applicationibus extra altae tensionis donec adventus circuitorum SF6 (hexafluorid sulfuris).

Historicus Progressus

Conceptus extinctionis arcus per aerem expulsam originatus est in Europa durante 1920s. Significantes progressus facti sunt in 1930s, ducendo ad widespreading installationes circuitorum aeris expulsi circa 1950s. Hi primi exemplaria habebant interrompendam capacitate usque ad 63 kA, quae postea aucta est ad 90 kA circa 1970s.

Technici Limitationes et Innovationes

Sed quamvis suae effectivitatis, circuitores aeris expulsi habent relativam paucam dielectricam resistendi potestatem, principaliter propter velocitatem qua contactus possunt aperiri. Ad perficiendum operationem, ingenii adoptaverunt multi-interruptoris formas ut incrementarent velocitatem aperiendi. Proinde, pro nominatis tensionibus super 420 kV, initiales designa requirabant 10 vel etiam 12 interruptores in serie per polum.

Notabilis Exemplum

Notabile exemplum huius technologiae demonstratur per figuram ostendens circuitorem aeris expulsus cum 14 interruptoribus per polum, designatum pro 765 kV operatione in 1968 ab ASEA (nunc pars ABB). Hoc exemplificat ingeniosam necessitatem ad satisfaciendum demandis systematum ultra altae tensionis transmissionis illius aetatis.