Τεχνική ιστορία αεροδιαλυμένων σπαστών σε υψηλή τάση

Αεροστρόβιλοι Σπάσης Κύκλου: Μια Ιστορική Επισκόπηση
Εισαγωγή

Οι αεροστρόβιλοι σπάσης κύκλου εκμεταλλεύονται την υψηλότερη διελεκτρική αντοχή και τις θερμικές ιδιότητες του συμπιεσμένου αέρα σε σύγκριση με το ατμοσφαιρικό αέρα. Αυτή η τεχνολογία επιτρέπει τη σχεδίαση υψηλής τάσης σπαστών κύκλου, χρησιμοποιώντας μια αξονική ριπή συμπιεσμένου αέρα που κατευθύνεται προς την οξείδα για να την εξαλείψει αποτελεσματικά. Για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, αυτή η μέθοδος ήταν η προτιμώμενη τεχνολογία για εφαρμογές υψηλής τάσης μέχρι την εμφάνιση των SF6 (εξαφθοριούχο) σπαστών κύκλου.

Ιστορική Ανάπτυξη

Η έννοια της εξάλειψης της οξείδας με αεροστρόβιλο προέκυψε στην Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1920. Σημαντικές προόδους έγιναν κατά τη δεκαετία του 1930, οδηγώντας σε ευρεία εγκατάσταση αεροστρόβιλων σπάσης κύκλου κατά τη δεκαετία του 1950. Αυτά τα πρώιμα μοντέλα είχαν ικανότητα διακοπής έως 63 kA, η οποία αύξησε στα 90 kA κατά τη δεκαετία του 1970.

Τεχνικά Όρια και Νέες Λύσεις

Παρά την αποτελεσματικότητά τους, οι αεροστρόβιλοι σπάσης κύκλου έχουν σχετικά περιορισμένες διελεκτρικές αντοχές, κυρίως λόγω της ταχύτητας με την οποία οι επαφές μπορούν να ανοίξουν. Για τη βελτίωση της απόδοσης, οι μηχανικοί υιοθέτησαν σχεδιασμούς πολλαπλών διακοπών για να αυξήσουν τη ταχύτητα ανοίγματος. Συνεπώς, για τάσεις πάνω από 420 kV, οι πρώτες σχεδιασμοί απαιτούσαν 10 ή ακόμη και 12 διακόπτες σε σειρά ανά πόλο.

Σημαντικό Παράδειγμα

Ένα σημαντικό παράδειγμα αυτής της τεχνολογίας είναι η εικόνα που δείχνει έναν αεροστρόβιλο σπάσης κύκλου με 14 διακόπτες ανά πόλο, σχεδιασμένο για λειτουργία 765 kV το 1968 από την ASEA (τώρα μέρος της ABB). Αυτό επιδεικνύει την προηγμένη μηχανική που απαιτείται για να εξυπηρετηθούν οι απαιτήσεις των συστημάτων μεταφοράς υψηλής τάσης κατά την εποχή εκείνη.