Ինչ է トランスფորմատորի ջրային պարունակության փորձը
Ինչ է ձգողական սեղմումը ջրի պարունակության փորձը?
Ջրի պարունակության փորձի սահմանում
Կառլ Ֆիշերի սկզբունքը
Այլ կողմից էլ ջրի պարունակությունը չափելու համար օգտագործում ենք Կառլ Ֆիշերի տիտրացիան։ Այս մեթոդում ջուրը (H2O) քիմիական կերպով ինտերագործում է հյուսի (I2), սուլֆուր դիոքսիդ (SO2), օրգանիկ բազա (C5H5C) և ալկոհոլ (CH3OH) օրգանիկ լուծիչում։
Նմուշը խառնում են սուլֆուր դիոքսիդ, իոդիդ իոններ և օրգանիկ բազա/ալկոհոլ հետ։ Իոդիդ իոնները առաջանում են էլեկտրոլիզի արդյունքում և մասնակցում են ռեակցիաներին։ Որքան ռեակցիան շարունակվում է, այնքան լուծույթում ազատ իոդիդ իոններ չեն մնում։
Էլեկտրոլիզի արդյունքում առաջացած իոդիդ իոնները պատրաստվում են այնքան ժամանակ, քանի դեռ ջրի մոլեկուլներ են առկա։ Երբ այլ ջուր չի մնում ռեակցիայի համար, Կառլ Ֆիշերի ռեակցիաները կանգ են գալիս։ Լուծույթում գտնվող երկու պլատինային էլեկտրոդները հայտնաբերում են այս ծայրակետը։ Ռեակցիայից հետո իոդիդ իոնների առկայությունը փոխում է լարում-հոսանքի հարաբերությունը, որը ցույց է տալիս ռեակցիայի վերջը։
Ֆարադեյի էլեկտրոլիզի օրենքի համաձայն, իոդի ռեակցիայի քանակը համամասնական է Կառլ Ֆիշերի ռեակցիաների ընթացքում ծախսված էլեկտրոությանը։ Ընթացքում ծախսված էլեկտրոության չափման միջոցով կարող ենք հաշվարկել իոդի իրական զանգվածը։ Ռեակցիայի հավասարման համաձայն, իոդի մի մոլը ռեակցիայուն է ջրի մի մոլի հետ։ Այսպիսով, 127 գրամ իոդ ռեակցիայուն է 18 գրամ ջրի հետ։ Սա մեզ թույլ է տալիս որոշել ինսուլյացիոն մասեղույթի նմուշում ջրի ճշգրիտ քանակը։
Էլեկտրոլիզի դերը
Էլեկտրոլիզը առաջացնում է իոդիդ իոններ, որոնք ռեակցիայուն են լուծույթում առկա ջրի հետ։
Ռեակցիայի ծայրակետի հայտնաբերումը
Պլատինային էլեկտրոդները հայտնաբերում են Կառլ Ֆիշերի ռեակցիայի ծայրակետը, երբ այլ ջուր չի մնում ռեակցիայի համար։
Ջրի պարունակության հաշվարկը
Ռեակցիայի ընթացքում ծախսված էլեկտրոության օգնությամբ հաշվարկվում է ինսուլյացիոն մասեղույթում ջրի ճշգրիտ քանակը։
