Superkonduktibilitatea olandesko fisikari Heike Kamerlingh Onnesek 1911an Leidenean aurkitu zuen. Bere azterketetako tenperatura baxuenetarako Nobel Saria emanda izan zuen 1913an. Zenbait materialen resistentsia desagertzen da tenperatura zehatz batetik behera, hau da, konduktibitate infinitua erakusten dute.
Materialen euren superkonduktibilitate fenomenoa esaten da superkonduktibilitatea.
Metalak kondizio arruntetatik superkonduktore bihurtzen diren tenperatura kritikoa deitzen da. Adibidez, merkurioa 4k-ean superkonduktore bihurtzen da. Superkonduktore egoeran materialak magnetismoa kanporatzen du. Merkurioaren trantsizio-kurba jarraian agertzen da:

Kondizio arruntetatik superkonduktore bihurketa alderantzizkoa da. Gainera, tenperatura kritikoaren azpitik superkonduktibilitatea kanporki dezakeen korronte handia igotzea edo magnetismo estekoa aplikatzea. Tenperatura kritikoaren azpitik, kondutorearen gainditze-korrontea deitzen da superkonduktore egoera desagertzen den korrontearen balioa. Tenperatura (tenperatura kritikoaren azpitik) jaitsi ahala, korronte kritikoaren balioa handitu egiten da. Magnetismo kritikoaren balioa ere tenperaturaren arabera finkatzen da. Tenperatura (tenperatura kritikoaren azpitik) jaitsi ahala, magnetismo kritikoaren balioa handitu egiten da.
Zenbait metalak, tenperatura kritikoaren azpitik zero resistentsiarekin edo konduktibitate infinituekin egoten dira. Metal hauek superkonduktore metalak deitzen dira. Hurrengo taulan zenbait superkonduktore eta tenperatura kritikoak zerrendatuta agertzen dira –