
Test de praejudicio dielectrico est procedura critica ad inspiciendam praestantiam isolationis circuituum interruptorum (CI) altae tensionis sub conditionibus quae imitantur reales stressus tensionis. In hoc test, circuitus interruptor subicitur simul duabus tensionibus separatis: tensioni frequentiae potentiae (FP) et vel impulso commutationis (IC) vel impulso fulminis (IF). Haec combinatio tensionum imitatur reales conditiones tensionis quas circuitus interruptus apertus potest experiri in operatione.
Tensio Frequentiae Potentiae (FP):
Applicata ad unum terminalem (Terminale A).
In testibus IC, tensio FP correspondet tentioni nominatae inter phase et terram systematis. Hoc reflectit conditiones reales ubi overvoltages commutationis saepe occurrunt prope culmen tensionis frequentiae potentiae.
In testibus IF, tensio FP ponitur ad 70% tentionis nominatae inter phase et terram. Hoc est quia overvoltages fulminis possunt occurrere in quopiam tempore, et standard elegit compromissum inter minima et maxima conditiones stressus.
Tensio Impulsus (IC vel IF):
Applicata ad alterum terminalem (Terminale B).
Impulsus tensionis synchronizatur ut coincidat cum opposito culmine tensionis frequentiae potentiae. Hoc significat si tensio FP est in suo culmine negativo, impulsus tensionis applicabitur in suo culmine positivo, et vice versa.
Tensio totalis inter terminalia est summa tensionis FP et impulsus tensionis.
In testibus IC, impulsus commutationis synchronizatur cum maximo valore tensionis FP negativae. Hoc assecurat ut circuitus interruptus testetur sub severissimis conditionibus, quia overvoltages commutationis typice occurrunt quando tensio frequentiae potentiae est prope suum culmen.
In testibus IF, impulsus fulminis similiter synchronizatur cum culmine negativo tensionis FP, sed tensio FP minor est (70% tentionis nominatae) propter naturam casualem fulgurum.
Scopus test de praejudicio dielectrico est assecurare ut systema isolationis circuiti interruptoris sustineat effectus combinatos tensionis frequentiae potentiae et impulsus tensionis, quae sunt communes in applicationibus realibus. Subiecto CI his conditionibus, fabricantes possunt verificare ut isolatio non dissolvatur sub maximis conditionibus stressus tensionis.
In sequenti scenario, circuitus interruptor altae tensionis ABB testatur sub conditionibus praejudicii dielectrici:
Terminale A: Applicata est tensio frequentiae potentiae (FP).
Terminale B: Vel impulsus commutationis (IC) vel impulsus fulminis (IF) applicatur, synchronizatus cum maximo valore tensionis FP negativae.
Haec dispositio assecurat ut circuitus interruptor testetur sub conditionibus quae proxime simulant eas quas experiretur in operatione actuali, praebens assessmentem fidelem praestantiae isolationis.
Tensio FP: Applicata ad unum terminalem, correspondens tentioni nominatae inter phase et terram in testibus IC vel 70% tentionis nominatae in testibus IF.
Tensio Impulsus: Applicata ad alterum terminalem, synchronizata cum opposito culmine tensionis FP.
Tensio Totalis: Summa tensionis FP et impulsus tensionis.
Synchronizatio: In testibus IC, impulsus synchronizatur cum maximo valore tensionis FP negativae; in testibus IF, eadem synchronizatio usatur, sed cum minore tensio FP.
Scopus: Simulare reales conditiones tensionis et assecurare ut isolatio circuiti interruptoris sustineat stressus combinatos tensionis frequentiae potentiae et impulsus tensionis.