Bir atomun elektronik yapılandırması, çekirdeğin etrafındaki farklı enerji seviyeleri ve alt seviyelerindeki elektronların nasıl düzenlendiğini tanımlamak için kullanılan bir yoldur. Bir atomun elektronik yapılandırması, diğer atomlar ile nasıl reaksiyon gösterdiği, elektrik iletkenliği ve bir magnetik alanda nasıl davrandığı gibi birçok fiziksel ve kimyasal özelliğini belirler.
Elektron, bir atomun çekirdeği etrafında dönen negatif yüklü bir altatom parçacığıdır. Çekirdek, pozitif yüklü protonlardan ve nötr yüklü nötronlardan oluşur. Çekirdekteki proton sayısının, bir elementin atom numarasını belirlediği gibi, nötr bir atoma ait elektron sayısı da proton sayısına eşittir.
Elektronlar, protonlara ve nötronlara kıyasla çok az kütleye sahiptir ve yörüngelerinde çok hızlı hareket ederler. Yörüngeler, elektronların en olası bulunabileceği uzay bölgeleridir. Bu bölgelere orbitaller veya alt kabuklar denir ve enerji seviyelerine bağlı olarak farklı şekiller ve boyutlara sahip olabilirler.
Enerji seviyesi, bir veya daha fazla alt kabuk veya orbital içeren ana kabuk veya yörünge demektir. Bir orbitalin enerji seviyesi, çekirdeğe olan uzaklığını belirler: ne kadar yakınsa, enerjisi o kadar düşük; ne kadar uzağıysa, enerjisi o kadar yüksektir.
Enerji seviyeleri, çekirdeğe en yakın olanından başlayarak 1'den 7'ye kadar numaralandırılır. İlk enerji seviyesi 2 elektron tutabilir, ikinci seviye 8, üçüncü seviye 18 ve böyle devam eder. Bir enerji seviyesindeki maksimum elektron sayısını hesaplamak için kullanılan formül 2n^2'dir, burada n enerji seviyesi numarasıdır.
Alt kabuk, aynı şekle ve enerjiye sahip bir veya daha fazla orbital içeren bir enerji seviyesinin bir bölümüdür. Alt kabuklar, s, p, d, f, g, vb. harfleriyle adlandırılır, bu harfler sırasıyla 0, 1, 2, 3, 4, vb. orbital kuantum sayılarına karşılık gelir. Bir enerji seviyesindeki alt kabuk sayısı, enerji seviyesi numarasına eşittir: örneğin, ilk enerji seviyesinde bir alt kabuk (s), ikinci seviyede iki (s ve p), üçüncü seviyede üç (s, p ve d) ve böyle devam eder.
Bir alt kabukta yer alabilecek maksimum elektron sayısı, 2(2l + 1) formülü ile verilir, burada l orbital kuantum sayısıdır. Örneğin, s alt kabuğu 2 elektron, p alt kabuğu 6, d alt kabuğu 10, f alt kabuğu 14 elektron tutabilir.
Orbital, bir alt kabuk içinde belirli bir olasılıkla bir elektronun bulunabileceği bir uzay bölgesidir. Bir orbitalin şekli ve boyutu, enerji seviyesine ve alt kabuğa bağlıdır: örneğin, s orbitalleri küreseldir, p orbitalleri çubuk şeklinde, d orbitalleri klover şeklinde veya karmaşık şekildedir, f orbitalleri ise daha da karmaşıktır.
Her orbital, biri saat yönünde diğeri saat yönünün tersine dönen iki elektron tutabilir. Spin, elektronların manyetik davranışlarını etkileyen başka bir özelliği de ifade eder.
Bir atomun elektronik yapılandırması, dolu olan tüm alt kabukları ve üstlerindeki elektron sayılarını yazarak belirlenir. Örneğin, bir elektronu olan hidrojenin (H) elektronik yapılandırması 1s^1; iki elektronu olan helyumun (He) elektronik yapılandırması 1s^2; üç elektronu olan lityumun (Li) elektronik yapılandırması 1s^2 2s^1; ve böyle devam eder.
Alt kabukların doldurulma sırası, Aufbau prensibi veya inşa etme prensibi olarak adlandırılan bir kurala göre belirlenir: elektronlar önce en düşük enerjili orbitallere yerleşir, sonra daha yüksek enerjili onesine geçer.
Aufbau prensibini kullanarak bir atomun elektronik yapılandırmasını yazmak için şu adımları izlemeliyiz:
En düşük enerjili orbital olan 1s orbitalinden başlayın ve onu en fazla iki elektron ile doldurun.
Sıradaki en düşük enerjili orbital olan 2s orbitaline geçin ve onu en fazla iki elektron ile doldurun.
Sıradaki en düşük enerjili orbital olan 2p orbitaline geçin ve onu en fazla altı elektron ile doldurun.
Bu işlemi, atomun tüm elektronları orbitallere atanana kadar sürdürün.
Elektronik yapılandırmaların yazımını basitleştirmek için, önceki soğuk gazın sembolünü köşeli parantez içinde kullanarak stabil yapılandırmadaki iç elektronları temsil edebiliriz. Örneğin, neon (Ne) için 1s^2 2s^2 2p^6 yerine [He] 2s^2 2p^6 yazabiliriz, burada [He] helyum (He) yapılandırmasını temsil eder.
Ayrıca, oklar veya daireler kullanarak elektronların orbitallerdeki dağılımını gösteren bir diyagram olan orbital diyagramı veya elektron yapılandırma diyagramını da kullanabiliriz. Oklar, elektronların spinini temsil eder ve her orbitalde karşıt spinlerle çiftleştirilmelidir. Daireler, elektronların spinini göstermeden onları temsil eder.
Aufbau prensibi, çoğu element için iyi çalışır, ancak bazı istisnalar vardır. Bu istisnalar, bazı atomların yarı-dolu veya tam-dolu alt kabukları olduğunda daha istikrarlı olduklarından, özellikle d ve f bloklarında ortaya çıkar.
Örneğin, krom (Cr) 24 atom numarasına sahip, bu da 24 elektronu olduğu anlamına gelir. Aufbau prensibine göre, elektronik yapılandırması [Ar] 4s^2 3d^4 olmalı, burada [Ar] argon (Ar) yapılandırmasını temsil eder. Ancak, bu yapılandırma, 3d alt kabuğunun sadece dört elektronla kısmen dolu olması nedeniyle pek istikrarlı değildir. Daha istikrarlı bir yapılandırma, [Ar] 4s^1 3d^5'tir, burada hem 4s hem de 3d alt kabukları sırasıyla bir ve beş elektronla yarı-doludur.
Başka bir örnek, bakır (Cu), 29 atom numarasına ve 29 elektronuna sahiptir. Aufbau prensibine göre, elektronik yapılandırması [Ar] 4s^2 3d^9 olmalı, burada [Ar] argon (Ar) yapılandırmasını temsil eder. Ancak, bu yapılandırma, 3d alt kabuğunun sadece dokuz elektronla kısmen dolu olması nedeniyle pek istikrarlı değildir. Daha istikrarlı bir yapılandırma, [Ar] 4s^1 3d^10'tur, burada hem 4s hem de 3d alt kabukları sırasıyla bir ve on elektronla tamamen doludur.
Transition metaller (d bloğu) ve lantanitler ve aktinitler (f bloğu) de dahil olmak üzere Aufbau prensibine başka istisnalar da vardır. Bu istisnaları belirlemek için, gözlemlenen elektronik yapılandırmalarını enerji seviyelerine dayalı tahmin edilen yapılandırmalarıyla karşılaştırmanız gerekir.
Bir atomun elektronik yapılandırması, birçok fiziksel ve kimyasal özelliğini belirlediği için önemlidir. Örneğin:
Valans elektronları, dış kabuk veya alt kabuktaki elektronlardır ve bir atom