Electromagnetism Definitum

Hic est bonus modus definendi electrodynamismum - Electrodynamismus est rami physicae qui studium agit de vi electrodynamica, quae est species interactionis physicae quae inter particulas electriciter caricas occurrit. Vis electrodynamica per campos electrodynamos constat, qui ex campis electricis et magneticis compositi sunt, et responsabilis est pro radiatione electrodynamica sicut lux.

Quis Invenit Electrodynamismum?

Anno 1820, physicus Daniae, Hans Christian Oersted, invenit quod acus bussolae, si ad conductoris currentem ferentis propinqua duceretur, deflexeretur. Cum fluxus currentis cessaret, acus bussolae ad suam positionem pristinam redibat. Haec inventio importantis demonstravit relationem inter electricitatem et magnetismum, quae ad electromagnetem et ad multa inventa, quibus industria moderna fundatur, duxit.

Oersted invenit quod campum magneticum nullam habebat connexionem cum conductore in quo electrona fluere debebant, quia conductor ex cupro nonmagneto factus erat. Electrona per filum movendo campum magneticum circa conductorem creabant. Quoniam campum magneticum particula carica sequitur, maior fluxus currentis, maiorque campum magneticum. Figura 1 illustrat campum magneticum circa conductorem currentem ferentem. Series circulorum concentricorum circa conductorem repraesentat campum, qui, si omnes lineae ostenderentur, appareret magis ut cylindrus continuus talium circulorum circa conductorem.

Fig. 1 - Campum magneticum formatum circa conductorem in quo currentis fluit.

Dum currentis in conductore fluit, lineae virium circum eum manent. [Figura 10-26] Si parvus currentis per conductorem fluit, linea virium usque ad circulum A extendetur. Si fluxus currentis augebitur, linea virium magnitudine ad circulum B augebitur, et ulterior augmentum currentis eam ad circulum C expandet. Ut linea originalis (circulus) virium a circulo A ad B expandit, nova linea virium in circulo A apparebit. Ut fluxus currentis auctus est, numerus circulorum virium auctus est, expandens circulos externos longius a superficie conductoris currentem ferentis.

Fig. 2 - Expansio campi magnetici ut currentis augebitur.

Si fluxus currentis stabilis et non variabilis directus est, campum magneticum statu manet. Quando currentis cessat, campum magneticum collapsus est et magnetismus circa conductorem evanescit.

Acus bussolae ut directionem campi magnetici circa conductorem currentem ferentem demonstrare possit. Figura 3 View A monstrat acum bussolae positam rectangulis ad, et fere unum pollicem ab, conductorem currentem ferentem. Si nullus currentis flueret, pars septentrionalis acum bussolae versus polum magneticum terrae dirigebat. Cum currentis fluit, acus se disponit rectangulis ad radios ductos a conductore. Quoniam acus bussolae est parva magnes, cum lineis virium a meridiano ad septentrionem in metallo extensis, se convertet donec haec lineae virium consentiant cum lineis virium circa conductorem. Ut acus bussolae circumducta est circa conductorem, se conservabit in positione rectangulis ad conductorem, indicans quod campum magneticum circa conductorem currentem ferentem est circularis. Ut in View B Figurae 3 monstratur, quando directio fluxus currentis per conductorem conversa est, acus bussolae in oppositam partem diriget, indicans quod campum magneticum conversa est sua directio.

Fig.3 - Campum magneticum circa conductorem currentem ferentem.

Modus utendus ad determinandum directionem lineae virium cum directio fluxus currentis nota est, in Figura 4 ostenditur. Si conductor in sinistra manu comprehendatur, cum pollex in directione fluxus currentis dirigitur, digiti circum conductorem ita involventur ut lineae campi magnetici. Hoc vocatur regula sinistrae manus.