აქტიური და დირექტული სინქრონული მოტორების განსხვავება
შეყვანის ენერგიის ტიპი
აქტიური სინქრონული მოტორი: დაძრავია აქტიური ენერგიის წყაროთი.
დირექტული სინქრონული მოტორი: დაძრავია დირექტული ენერგიით.
კონსტრუქციული თვისებები
აქტიური სინქრონული მოტორი: ჩვეულებრივ არ აქვს ბრუშები და კომუტატორი, სტრუქტურა შესაბამისად მარტივია.
დირექტული სინქრონული მოტორი: ჩვეულებრივ შეიცავს ბრუშებს და კომუტატორს, სტრუქტურა შესაბამისად რთულია.
კონტროლი და სიჩქარის რეგულირება
აქტიური სინქრონული მოტორი: სინქრონული სიჩქარის მისაღებად საჭიროა ცალკე ენერგიის მომართველი, რეგულირება უფრო ზუსტია, თუმცა დაყენების და მრჩევლობის ხარჯები მაღალია.
დირექტული სინქრონული მოტორი: სიჩქარის რეგულირება შესაძლებელია შეყვანის ვოლტაჟის ან დახვეწის მიმართული მიმართული მიმართული ტოკის შეცვლით, თუმცა საჭიროა ბრუშების რეგულარული მრჩევლობა.
გამოყენების სცენარი
აქტიური სინქრონული მოტორი: შესაბამისია იმ სცენარისთვის, სადაც საჭიროა ზუსტი კონტროლი და მაღალი ეფექტიურობა, როგორიცაა სიზუსტის ინსტრუმენტები და მაღალი პერფორმანსის ტექნიკა.
დირექტული სინქრონული მოტორი: შესაბამისია იმ სცენარისთვის, სადაც საჭიროა კარგი სტარტის და სიჩქარის რეგულირების პარამეტრები, როგორიცაა მექანიკური ტექნიკა ფართო სიჩქარის რეგულირების შესაძლებლობით.
მრჩევლობა და ეკოლოგიური დაცვა
აქტიური სინქრონული მოტორი: შესაბამისია შესაბამისი მარტივი მრჩევლობა და დაბალი ეკოლოგიური მოთხოვნები, რაც საშუალებას იძლევა ეკოლოგიური დაცვის უფლებას.
დირექტული სინქრონული მოტორი: მრჩევლობა შესაბამისად რთულია და საჭიროა ბრუშების ნანახევრის რეგულარული გასუფთავება.
საერთოდ, აქტიური და დირექტული სინქრონული მოტორებს შორის არსებული განსხვავებები შეიძლება შეერთოს შეყვანის ენერგიის ტიპით, კონსტრუქციული თვისებებით, კონტროლით და სიჩქარის რეგულირებით, გამოყენების სცენარებით და მრჩევლობით და ეკოლოგიური დაცვით. მოტორის ტიპის შერჩევა უნდა დადგეს კონკრეტული გამოყენების მოთხოვნებისა და გარემოს პირობების მიხედვით.